اعتراف می کنم کمی سخت است، که در هوای شرجی یکی از همین شبهای خنک، این طرف دنیا در بندرعباس، میان جمعی از دوستان نشسته باشی و بین خنده و شادی و لودگی های تکراری پسرانه، تو ناگهان بخواهی که تصمیمی بگیری، قلبت تندتر بزند و بدنت داغ شود، از هیجان بغض کنی و عشق کنی و ناگهان تغییر کنی بدون اینکه آب از آب تکان بخورد. ناگهان تصمیم بگیری چیزی یا چیزهایی را شروع کنی. طبق معمول احساست این وسط باید له شود چون منطقت یک سر و گردن بالاتر است، بعد هم یک قلپ آب سرد رویش، و دیگر تمام. تو دیگر از آن خود نیستی!
می گویند در آمریکا مردم آب سرد نمی خورند، همانجا که وقتی اینجا شب است آنجا روز است.
یک روز می روم آمریکا...