همه چیز از آنجا شروع شد که دولت تصمیم گرفت به زنان اجازه ورود به استادیوم فوتبال را بدهد. نه نه! همه چیز از زمانی شروع شد که مردان وارد استادیوم شدند... نه! همه چیز از موقعی شروع شد که فوتبال اختراع شد! باز هم نه... اصلا همه چیز از زمانی شروع شد که زنان آفریده شدند!
اصلا مهم نیست قضیه از کجا شروع شده، مهم این است که الان زنان فوتبال دوست ما از خوشحالی در پوست خود نمی گنجند و بی صبرانه منتظرند تا بلیط به دست، پشت دربهای استادیوم صد هزار نفری آزادی صف بکشند و با لبخندی ملیح، به مردان بگویند که ما هم هستیم!
با فرض اینکه این پیشنهاد در مجلس هم تصویب شود، (که بعید می دانم این اتفاق بیافتد) بیایید از زوایای دیگری این موضوع را ببینیم. خوب ما یک استادیوم بزرگ، نه، خیلی بزرگ داریم. آنقدر بزرگ که صد هزار نفر آدم را به یکباره در خودش جای می دهد! کم نیست! از قضا من تا به حال صد هزار نفر آدم را از نزدیک ندیده ام!
قرار است یک بازی فوتبال در این استادیوم بزرگ برگزار شود. اتفاقاتی قبل و بعد از بازی به وقوع می پیوندد. خوشبختانه من علاقه ای نسبت به فوتبال ندارم و پیگیر این مسائل هم نیستم، اما واقعا یک بازی فوتبال، آن چیزی نیست که در تلویزیون می بینیم! کمی آمار و اطلاعات واقعی بشنوید از کسانی که بارها به ورزشگاه صد هزار نفری آزادی رفته اند:
قبل از شروع یک بازی مهم، ازدحام جمعیت به شدت زیاد است. مواظب پولها و جیبهای خود باشید!
همیشه احتمال اینکه درها بسته شود و پشت در بمانید زیاد است.
در داخل استادیوم: انواع و اقسام آدمهایی را می بینید که از همه جای تهران که نه، از همه جای ایران برای تماشای بازی آمده اند.
بازی شروع می شود، سر و صدا و هیجان بالا می گیرد، فحش های رکیک و زشت از همه طرف به طور گروهی شنیده می شود، ترقه ها و نارنجک ها، و باز هم جیب بری ها...
بازی تمام می شود! بعضی ها هنوز ارضا نشده اند و باید انرژی خود را طور دیگری تخلیه کنند، بعضی دیگر اصلا برای تماشای فوتبال نیامده اند، که هدفشان چیز دیگری است!
صندلی ها شکسته می شوند و به اطراف پرت می شوند، ازدحام جمعیت به اوج خود می رسد. در بیرون استادیوم، بعد از پایان هر بازی، دست کم سه یا چهار اتوبوس توسط اشخاصی آتش می گیرد و یا کاملا از بین می روند!
شیشه های ماشین های عبوری هم از این شلوغی بی نصیب نیستند و ...
همه اینها، بعد از انجام یک بازی معمولی بین دو تیم وطنی صورت می گیرد، وای به حال روزی که تیم ملی بازی داشته باشد!
حالا تصور کنید که قرار است چند صد، یا چندین هزار نفر دختر و زن هم در این فضا حضور داشته باشند! تنش ها از همین جا شروع می شود. البته همیشه نباید جنبه های منفی را دید! خیلی ها بر این عقیده هستند که حضور خانم ها در بازی کردن بازیکن های فوتبال نقش اساسی دارد! مثلا نیکبخت واحدی را تصور کنید در حالی نامزدش برای تشویق او به استادیوم آمده است، احتمالا در آن زمان نیکبخت یک چیزی توی مایه های رونالدینیو می شود!
در هر حال بعضی ها عقیده دارند حضور خانم ها در همچین مکان هایی جایز نیست. خوب برای حل یک مسئله نباید از آن فرار کرد، یا به قول معروف نباید صورت مسئله را پاک کرد!
نه! به عقیده من این عذر بدتر از گناه است. این مشکل محیط است و باید دیر یا زود حل شود. اگر دولت فضایی را برای تفریح بانوان در نظر می گیرد، باید به فکر امنیت و آزادی آنان هم باشد. متخصصین راه های زیادی را برای جلوگیری از مشکلات خاص پیشنهاد می کنند، مثلا اینکه: ورودی ها جداگانه برای زنان در نظر گرفته شود؛ نیروهای ویژه ای مخصوص حفظ امنیت بانوان باشند؛ و مسئله ای که به تک تک تماشاچیان آقا بر می گردد، جوری رفتار کنند که گویی خواهر خودشان برای تماشای فوتبال آمده است! و... بحث در این مورد زیاد است.
در هر حال، کشور ما در طی چند سال اخیر حرکت بسیار سریعی به سوی مدرنیته و جهانی شدن داشته است، اگر تصمیم اخیر دولت را هم در راستای همان حرکت در نظر بگیریم. اما ما به زمان نیاز داریم، برای سازش، برای تطبیق فرد فرد افراد اجتماع با این جرکت، باید آهسته و پیوسته حرکت کنیم تا کسی از قافله عقب نماند و بعضی مواقع به آنهایی که عقب مانده اند کمک کنیم تا به ما برسند. کشور ما و مردم ما نیاز به شادی دارند، و این یک امر مسلم است. به عقیده من نباید جلوی همچین حرکاتی گرفته شود. من ده سال بعد را می بینم که نصف یک ورزشگاه صد هزارنفری، زن هستند و همه هموطنان، همه خانواده ها، در کنار هم با رعایت تمام مسائل و بدون هیچ گونه مشکل خاص، به تشویق تیم ملی خود می پردازند و لذت می برند. به قول یکی از دوستان، هر کس پلیس خودش است!
...................................................
نظر سنجی بانوی برگزیده هم به خوبی و خوشی انجام شد و خانم فریده قاسمی با رای اکثریت بازدیدکنندگان به عنوان بانوی برگزیده استان هرمزگان انتخاب شد. تبریک به خانم قاسمی و تبریک به همه بانوان دلیر هرمزگانی. هدف، معرفی یک اسم نبود. هدف، تجلیل از همه زنان زحمتکش و دلسوز این دیار بود.